Daar gaan ze…

Ik sta op het perron in Borlänge en zwaai naar een trein die het station rustig uit rijdt. In die trein zitten mijn moeder, haar man en mijn zus. Vijf dagen waren ze hier en hebben we volop genoten dat we weer bij elkaar waren. Met een kleine brok in mijn keel en raar gevoel in mijn buik draai ik me om en loop Borlänge in. Ik eet vlug een broodje en ga dan een gebouw in van de stichting waarvoor ik werk. Vandaag zit ik voor het eerst bij een werkgroep die ervoor moet zorgen dat de zorg rondom mensen met autisme goed moet worden opgezet. In het zweeds stel ik me voor en verexuseer ik me dat mijn zweeds nog zo gebrekkig is. Als ik vertel dat ik hier nu zeven maanden ben, wordt me dat direct vergeven en herinneren ze me eraan hoe bijzonder het is dat je na vrij korte periode zo mee doet in een vreemd land met een vreemde taal.
Op de terugweg staar ik een beetje naar buiten terwijl de witte wereld langs raast. Het contrast van eerst je familie uitzwaaien en dan hup naar een vergadering was even wat groot. Tegelijkertijd overvalt me de gedachte dat ook dat nu bij ons leven hoort. Het leven dat ik nu eindelijk heb kunnen laten zien aan (een deel van) mijn lieve familie. Dat maakt me blij. Het was dan ook geweldig dat ze hier waren. Maar hoewel afscheid nemen nooit leuk is, vind ik het ook geweldig dat ik hier ben en blijf. De afgelopen dagen hebben we veel gelachen en gepraat over de zweden. De zweden komen er in onze verhalen niet altijd goed vanaf en als je ons niet zou kennen zou je kunnen denken waarom ben je er dan. Als ik dan nu zo denk aan de afgelopen tijd weet ik het wel. Het is niet alleen de prachtige winterse wereld, de rust en het mooie vrijstaande huis. Het zijn de ervaringen hier, die we nooit hadden meegemaakt als we niet de stap hadden gemaakt. Gekke, mooie en soms moeilijke momenten.
Het is de winter, soms guur en heel koud en dan weer zonnig en prachtig waar we geen genoeg van kunnen krijgen.
Het is mijn zoon die zichzelf van alle sneeuwbergen afstort en een bobsleebaan in de tuin maakt.
Het is mijn dochter die altijd liever binnen als buiten is en al maanden roept dat ik niet moet denken dat ze ook maar vijf minuten op de latten of schaatsen gaat staan. Om vervolgens, nu ze toch al stralend schaatsend of op de langlaufskies voorbij komt, boos te worden dat ze niet meteen op snowboarden mag.
Het is de juf die trots over de kinderen verteld dat ze al helemaal meekomen en zich als een vis in het water voelen in de klas.
Het is mijn eerste patient die alle geduld met mij heeft als ik in mijn gebrekkige zweeds hem vragen stel.
Het is mijn gevoel van overwinning na datzelfde gevoel dat ik het er zonder kleerscheuren vanaf heb gebracht en weet dat het nu echt gebeurd is.
Het is de strijd tegen de bureaucratie die ik win als dan eindelijk de goedkeuring van mijn diploma in de bus valt (Ja!! Ik ben nu echt erkend als socionoom).
Het zijn de avonden als we thuis (want dat is het inmiddels echt) komen samen aan de keukentafel kruipen of bij de haard zitten en de dag doornemen.
Het is het feit dat ik blijkbaar 1500 km nodig had om eindelijk mezelf tijd te geven om te schrijven.
Het is alles bij elkaar dat me blij maakt dat we hier zijn.