Ondertussen in Zweden

De hele week herinnert facebook mij eraan. Vorig jaar deed je dit. Vorig jaar deed je dat. Vandaag precies een jaar geleden maakte ik wereldkundig dat wij naar Zweden zouden verhuizen. Toch handig dat facebook het bijhoudt, want stel je voor dat je dat niet meer weet. Dat je  vergeten bent hoe spannend het voelde om alles op te zeggen. Ook een jaar geleden zette wij ook ons huis te koop. Best wel een moment, praktisch gezien want stel je voor dat niemand het wil hebben. Emotioneel, want in de tien jaar dat we er woonde gebeurde er veel, waaronder de geboorte van ons gezin.

Een jaar later zit ik dus de foto’s  van het oude huis te kijken. Het is ongelooflijk wat er gebeurd als je de boel zelf even opschud. Voor je weet zit je met gezin en al midden in het zweedse leven. En hoe?

Zo begin ik me steeds meer mijn weg te vinden op het werk.  Vreselijk wennen was het de eerste weken. Worstelend met de taal en met het begrijpen van de (ongeschreven) regels. Het gevoel te hebben  op je kantoor weg te kwijnen als je niet zelf iets in beweging zet. Niemand die wat van je eist, heerlijk verademend. Niemand die wat van je verwacht of  vraagt, gekmakend saai. Dus dan zelf uit je kantoor komen, met mensen praten, onderzoeken, plannen maken. En voor dat je het weet zit je in een organisatiegrote werkgroep om de behandeling van mensen met autisme vorm te geven, ben je plannen aan het maken een autismeteam op te zetten, bouw je aan een netwerk om een goed behandelaanbod op de locatie te krijgen en ondertussen gaat het gewone werk (patienten zien) ook nog door. Het voelt heerlijk zo bezig te zijn.

Ook op andere vlakken en voor de andere in het gezin gaat alles gestaag en naar tevredenheid door. Arne heeft zijn eerste toets op de spraakcursus gehaald. De kinderen gaan goed op school. Sara heeft haar eerste nationale toetsen op school gehad. Onee, niet hier ook cito’s dacht ik. Maar toen ik hoorde dat geen ouder zich hier druk maakt over het resultaat, er geen speciale ‘trainingen’ zijn ontwikkeld om je stiekem extra voor te bereiden, de juf het geduldig 20x keer uitlegd als je het niet begrijpt of even wat makkelijker maakt zonodig en de laatste test al vier keer is verzet vanwege ziekte van een van de leerlingen bedacht ik me ineens weer waar we woonden… in Zweden… in Nusnäs… Nog wel….

Want terwijl we een jaar geleden het nieuws hadden dat we gingen verhuizen naar Zweden hebben we ook vandaag weer een nieuwtje. Hoewel we heerlijk wonen in ons huurhuis, waren we al een tijdje verlekkerd aan het snuffelen op de huizenmarkt. Daarbij stuitte we steeds weer op een geweldig huis, in een geweldig dorp op een een geweldige plek. Iets te duur en behoorlijk verouderd dus een opknapper. Maar toen zakte de prijs… En vandaag mochten we tekenen…vanaf 1 mei hebben wij ons eigen droomhuis aan het meer…