Jarenlang zeiden we tegen elkaar: “zou het niet geweldig zijn in een ander land te wonen en te leven?”. Elk vakantieland onderging de test of het een eventueel thuisland kon worden. Erg serieus was het niet, gewoon lekker dromen over wat ook kan..ooit.. later. Ons droomland werd Canada, die sinds een vakantie vorig jaar op de hielen werd gezeten door Zweden.
Met deze droom in gedachten, voelde het logisch om gebruik te maken van de kaarten voor de emigratiebeurs die ons werden aangeboden. Ik hoor me nog zeggen tegen familie dat we gewoon even gaan snuffelen, alleen kijken, niet kopen. We beperkten ons tot de hal van Scandinavië en keken er geheel vrijblijvend rond.
Tot één ontmoeting, de reële mogelijkheden en opties die we te horen kregen, het uitwisselen van gegevens, het kriebelen in mijn buik dat toen begon. In de auto keken we elkaar aan. “Gaan we dit doen, gaan we dit nu echt doen?” Het was het begin van lange gesprekken, lijstjes afvinken, dingen regelen en mensen inlichten over ons plan. Vijf maanden na die dag op de beurs, stapten wij als gezin het vliegtuig in. Op weg naar een huis in Nusnäs, werk in Mora en vooral een heel ander leven.
En om die reden zit ik nu hier, achter mijn computer in mijn nieuwe huis en in mijn nieuwe thuisland te doen wat ik altijd al zo graag doe, te schrijven en zo te delen wat mij bezighoudt.
Mocht je vragen hebben, opmerkingen of gewoon even wat willen delen, laat gerust een berichtje achter.
Veel plezier hier!
(Svenska) Lien
SvenskaLien 