Normaal

Tijd om deze pagina maar weer eens wat leven in te blazen. Inmiddels zijn we alweer acht jaar hier en leven we ons leven. Werk, wonen, studies, vrije tijd. Het is gewoon ons dagelijks leven en niet meer de hele tijd bewust ben van dat we een grote stap hebben gezet. We vinden veel al aardig gewoon, terwijl we die in Nederland zeker niet gewoon hadden gevonden.

Bijvoorbeeld dat ik hier met een nieuwe studie ben begonnen, psychotherapie aan de universiteit. Een studie had ik vast en zeker in Nederland ook wel opgepakt, want ik ben nou eenmaal een van die mensen die van studeren houdt. Het verschil ligt meer in het hoe. Dat ik het normaal vind dat ik gewoon kan studeren hier op kosten van de overheid omdat in Zweden school gratis is, op alle niveaus en voor alle leeftijden. Normaal dat ik ook gewoon recht heb op studiefinanciering. Maar ook normaal dat mijn school 600 km van mijn huis ligt en dat ik 1 keer in de maand de reis daarheen maakt.

Dat ik nu deze week ook weer school heb. Dat vervolgens door vreselijk noodweer (niet normaal) in het Noorden wegen en een deel van het spoor zijn weggespoeld. Dat ik dan gewoon maar moet schakelen. Dat ik dus afgelopen maandag maar de auto heb gepakt, een extra overnachting geboekt en in 2x naar school ben gereden. Dat ik straks weer 600 km voor de boeg heb en dat dus ok vindt.

Of dat mijn 15-jarige van de zomer zijn brommerrijbewijs heeft gehaald en dat hij daarom nu in een volwassen auto mag rijden die begrensd is zodat hij niet harder kan dan 30 km per uur. De auto’s heten epa´s en zijn vooral waar wij wonen heel gewoon.

Maar ook dat ik als sinds haar zestiende naast mijn dochter in de auto zit. Omdat je hier voordat je op je achttiende je rijbewijs kan halen, je eerst 2 jaar mag oefen rijden naast iemand die daar een cursus voor heeft gedaan. Een cursus die maar twee uurtjes luisteren naar een rijinstructeur die wat tips geeft.

Dat ik dingen normaal of normaler vind, wil trouwens niet zeggen dat ik alles dan ook maar leuk vind. Bijvoorbeeld nu mijn vijftienjarige moet kiezen welke opleiding hij volgend jaar gaat doen. Dat hij heeft bedacht een basketbalopleiding waarvan de dichtstbijzijnde 300 km hier vandaan is dus dat zou wonen op een campus beteken. Het is nog afwachten of hij binnenkomt, dus deze moeder heeft nog hoop dat het uiteindelijk een ook passende opleiding hier om de hoek wordt. En dat is denk ik ook best normaal.