Tot tien tellen…

1.2.3.4.5.6.7.8.9.10. Mocht je afvragen wat ik aan het doen ben. Ik tel, in het Zweeds nog wel. Een van de eerste dingen die je leert bij zweedse les, tellen. Dat is maar goed ook, want na zes maanden hier wonen weet ik hoe belangrijk het is dat je dat kan. Niet alleen om drie kaneelbullen te bestellen, maar vooral om je hoofd koel te houden in dit mooie koude winterland.
Een van de redenen om hier te gaan wonen is de rust en kalmte. Niets is mooier dan aan ons meer te zittten met niets meer dan het geluid van het water en wat ritselende bomen. Ik houd van de stilte, de rust en het tempo van het leven hier. Wacht even, autocorrectie. Ik houd van het tempo van het leven hier, als ik super sereen naast het meer zit. Ik houd er niet van op het moment dat ik op zoek ben naar een nieuwe fysiotherapeut (mijn oude wilde niet meeverhuizen naar Zweden) mij verteld wordt dat er een wachtlijst is van een maand om mij terug te bellen. Lees nog even terug; een wachtlijst voor het terugbellen, daarna pas kan het wachten op de afspraak beginnen. Ik hield er niet van toen ik na 4 weken langer wachten dan voorspeld was omdat het nieuwe syteem vergat ons een brief te sturen, mijn papieren kwam halen en ze niet mee konden nemen omdat het computersysteem niet mee wilde werken. De papieren lagen letterlijk voor mijn neus, maar ach; computer said no. En ik hield er zeker vandaag niet van.
In maart vorig jaar had ik mijn sollicitatie in Zweden. Er werd mij toen verteld dat ik mijn diploma moest laten goedkeuren door een overheidsinstantie. Ze gaven aan dat dit erg lang kon duren dus vroegen aan mij dit zo snel mogelijk te doen. Wat ik natuurlijk meteen deed. In juli was ik nieuwsgierig hoe het met de aanvraag ging en belde ik er achteraan. Ik kreeg te horen dat het in het totaal tot 9 maanden kon duren. Ik gaf om die reden meteen maar ons adres door in Zweden en liet het los. Als ik iets heb geleerd hier is het dat het geen zin heeft tegen de stroom in te zwemmen, dus besloot ik rustig af te wachten.
Aangezien ik deze week echt aan het werk ging en het nu dus 9 maanden na het opsturen van de aanvraag is, besloot ik vandaag een mail te sturen met de vraag hoe het met de aanvraag ging. Ik deed het op zijn zweeds. Ik stuurde een allevriendelijkste mail met het verzoek mij te laten weten hoe het er voor stond en de vraag of alles wel klopte. Ik stopte er voor de zekerheid mijn zweedse adres in.
Tot mijn grote verbazing had ik binnen een paar uur antwoord. Dit was het antwoord:
Hej Eline,
Je aanvraag is afgerond en in december naar je adres in Nederland gestuurd.
Vriendelijke groet,
1.2.3.4.5.6.7.8.9.10. Tellen dus. Heel vaak tellen nog. Zodat ik niet even, heel even maar, ongenuanceerd de betreffende persoon uitkaffer dat het best raar is dat als ik je net heb verteld dat ik in Zweden woon, je dit volledig naast je neerlegt en net doet alsof je een volkomen normaal antwoord geef. Nee tellen dus, om vervolgens een vriendelijke mail te sturen om te bedanken voor de reactie en met het vriendelijke verzoek het nog eens op te sturen maar ditmaal naar het adres dat ik 6 maanden geleden doorgaf. Nu wacht ik weer, zoals een echte Zweed dat doet.

Counting to ten

1.2.3.4.5.6.7.8.9.10. You want to know wat I’m doing? I’m counting, in swedish, just so you know. Its one of the first things you learn when learning swedish. Efter 6 months in Sweden I know why. You really need it, you really really do. Not only to order three kannelbullars, but most off all because you need it to keep your shit together.
One of the reasons I came to Sweden is the peace and quiet over her. Nothing is nicer than sitting by our beautiful lake enjoying the silence. I love the ritme of this live her, no hurry, it wil go how it goes and will come how it comes. Ok, autocorrect, I love this when I’m sitting by the lake. I dont love this when I’m waiting to get an appointment with a physiotherapist and they tell me there’s a waitinglist of a month to call me back. Read that back if you will. This was not a waitinglist for the appointment with the therapist, this was only a waitinglist for calling me back.
I didn’t love this when I was waiting for my official pappers, four weeks lomger than expected because the system didn’t send me a letter saying I could come get it. Than when I was there, told me the pappers were ready but they couldn’t give them because off a computer thing (computer says no) and they where laying in front of me. And I really didn’t love this today.
In March (2017) I had my interview here in Sweden. They told me then that I had to get my dutch diploma approved by Swedish authorities. They told me that could take a long time so asked me to do it as quick as I could. So I did. There was no problem for them to hire me, but they just need it someday. In the beginning of July I was curious how it was going with the application. They told me it would take up to 9 months to get an answer. I said I was moving now, gave them my new address in Sweden and let it go. If there’s something I’m learning is that you just can’t fight this, when they say 9 months thats just what it is.
Now back to today. Because I started to work this week and because It’s now 9 months, I thought it was I good idea to ask them how the application was going. I did it the Swedish style. I send a kind mail where I asked how it was going with the application and where I explained that I was wondering if they had my correct adress etc.
To my suprise I got an reaction within a couple of hours. This was precisely what it was;

Hej Eline!
We are finished with the application and we already send it in december to your adress in Holland.
Greetings

1.2.3.4.5.6.7.8.9.10. So that’s why I’m counting in Swedish now. I’m afraid I have to do this a couple of times. So I won’t lose it and start yelling that it’s incredible strange how you just ignore the fact I just told you I live here and that you just act like you gave a normal answer. So I counted again and the I did send them a new mail, again real nice, thanking for the respons and asked them if they could send the pappers to the adress I gave them in July. I’m now waiting, as good as an Swedish person would do.