De emigratiebeurs

Een paar weken geleden kregen we een mailtje. Het was een mailtje van de emigratiebeurs. Of we dit jaar weer intresse hadden om toegangskaarten online aan te schaffen. Er verscheen een grote glimlach om mijn mond.

Het is ergens in oktober 2016. Arne verteld me dat hij een mail heeft gekregen. In de mail zat een aanbod voor gratis kaarten voor de Emigratiebeurs. Grappig vond ik het. Ik had van de hele beurs nog nooit gehoord, maar ach het klonk een beetje als de vakantie beurs dus waarom niet. Bestel ze maar, zei ik hem, en als het niet uitkomt kunnen we altijd nog beslissen niet te gaan.

Februari 2017, die dag is de emigratiebeurs in Houten. We hebben besloten samen te gaan. De kinderen zouden we onderbrengen bij oma, maar door wat wijzigingen in agenda’s gaan ze in plaats daarvan naar opa. Door deze organisatorische perikelen hebben we dus al wel een aantal mensen verteld dat we een dagje weg gaan, naar de emigratiebeurs. Fronzende blikken volgen. Aan de telefoon verzeker ik mijn moeder ervan dat we puur voor de lol gaan, een beetje uit nieuwsgierigheid. ’ kijken, niet kopen. Ik beloof het je.’ Zeg ik mijn moeder op dat moment. (Sorry mam).

Voordat we naar Opa rijden om de kinderen te brengen, zitten we nog even aan een zondags ontbijt. Het is een koude dag met zelfs wat sneeuw en we zijn allemaal nog een beetje loom. Er is een moment dat ik zeg, ’maar we hoeven niet te gaan hoor, zo belangrijk is het ook niet’. De kinderen laten zich een uitje naar opa niet door de neus boren en besluiten dat we wel degelijk gaan. Sara voegt er wel aan toe dat dit toch niet betekent dat we ook daadwerkelijk gaan emigreren. Ik weet eigenlijk niet meer goed wat ik geantwoord heb maar ik vrees met grote vrezen dat ik vast iets heb gezegd als: ’ Nee hoor schat, we gaan nergens heen’. Misschien moet ik toch gaan leren mijn mond te houden op bepaalde momenten.

Eenmaal aangekomen heeft het inderdaad wat weg van de vakantiebeurs (of in ieder geval van hoe ik mij die zo voorstel, ben er namelijk nog nooit geweest, maar dit terzijde). Hoewel we dus alleen maar voor de lol zijn gekomen (ahum), is toch stiekem al meerdere malen de website van de beurs bekeken voordat we kwamen en hebben we al samen besloten welke hallen (dus landen) we links laten liggen en in welke hallen wij willen zijn. Het mag duidelijk zijn dat dit de hallen zijn waar Scandinavie in vertegenwoordigd is. We hebben een planning van lezingen die ons interesseren op zak. We struinen langs de eerste stands en na een stand of twee worden we staande gehouden. Een vriendelijke dame vraagt ons in perfect Engels wat voor werk we doen en of we een cv op zak hebben. Eh nee, zo ver had ik nou dus niet gedacht. Was hier vrijblijvend weet je nog wel. Al snel hebben we zo al meerdere korte gesprekjes gehad en wordt het beeld helderder. Er is een enorm aanbod van banen, vooral in de gezondheidszorg en onderwijs, en mooie plekken om in te wonen. Daar begint het, op dat moment. Het kriebelen in mijn buik. Een stemmetje die zegt ’he wacht eens ff, heb ik nou altijd gedacht dat dit een leuke droom was, maar niet zo maar te realiseren en blijkt nou hier dat het wel kan’.

We wonen een leuke lezing van een Noorse vrouw bij, die we later nog spreken over behandeltrajecten voor mensen met een verslaving waarbij tochten door de Noorse natuur met sleedehonden een onderdeel van therapie is. We wonen een vreselijke lezing voor de helft bij van een Nederlandse man die al jaren in Zweden woont en ons vooral duidelijk wil maken dat Zweden geen luilekkerland is (dat wisten en weten wij ook zonder deze meneer) en dat de reden dat het geen luilekkerland is, vooral te danken is aan de buitenlanders. Zou graag nog eens willen discusieren wat de definitie van een buitenlander is, maar ben er toch van overtuigd dat als je zelf als nederlander naar Zweden emigreert je dit toch ook een buitenlander maakt.

En ergens op deze dag zie ik een stand staan van Landstinget Dalarna. De provincie kennen we van een reis een jaar eerder dus we besluiten er wat rond te vragen. Zoals gezegd worden we steeds enthousiaster van de mogelijkheden, maar we krijgen nog niet helder hoe het zit als je als maatschappelijk werker of begeleider aan de slag wil. Daar bij Landstinget hebben we beet. We komen in contact met een Nederlandse Spv-er en krijgen te horen dat ik met mijn achtergrond wel degelijk een goede kans heb om aan de slag te gaan. Er wordt verteld over de vijf maanden taalcursus die je bij het begin van je dienstverband aangeboden krijgt en over hoe het hen bevallen is de afgelopen jaren. We praten nog wat door over de mogelijkheden die Arne zou kunnen hebben, waarschijnlijk niet zo zeer bij Landstinget in het begin maar wel bij de Kommun wellicht. Daarna wisselen we gegevens uit en gaan we weer op pad.

In de auto is het een tijdje stil. Wat is daar nu net gebeurd, hoor je ons denken. Dan beginnen we te praten en wordt het duidelijk. Dit is het dus. Dit is wat we willen, maar er nog niet van gekomen is. Dit is een kans. Daar op dat moment beslissen we alle stappen te nemen die we moeten nemen, tot het stopt. Het stopt niet. In juli verhuizen we naar Zweden.

Het mailtje van de emigratiebeurs verdwijnt dit jaar in de prullenbak. Wij maken dit jaar geen gebruik van de aanbieding en bestellen geen kaarten. Wie weet kom ik er nog wel eens, als onderdeel van Landstinget. De desbetreffender SPV-er die ik er toen sprak, gaat einde van de week samen met andere collega’s er weer naar toe. Wie weet welke toekomstige collega’s ze dit jaar gaan vinden.

PS: voor wie nieuwgierig is en zelf eens vrijblijvend wil snuffelen: https://www.emigratiebeurs.nl/nl/