Vasaloppet

Het is 24 februari en er is iets aan de hand hier. In het anders zo rustige (slaap)stadje Mora staan grote files en overal zijn er mensen. Al weken horen we over deze periode die dan bijna is aangebroken. Horrorverhalen over uren in de file staan om op je werk te komen en verhalen over de tienduizende mensen die Mora voor een hele week bezetten . Wat er aan de hand is, is de Vasaloppet. Tijdens de sportlovet, de wintersportvakantie hier, trekken inderdaad tienduizende mensen erop uit om de voor hier zo bekende route te langlaufen. Een route die loopt van Mora en Sälen en die een enkele reis van 90 km betreft. Het is een grote happening, zeg maar de Zweedse elfstedentocht met het verschil dat deze wel altijd trouw elk jaar doorgaat.

Wat dat betreft heeft het misschien meer weg van de Arnhemse vierdaagse omdat het ook hier niet alleen gaat om het rijden van de rit, maar ook om alles er omheen zoals de supporters langs de route, de marktkraampjes in de stadjes waar de route doorheen loopt en de avonden waarin iedereen op zoek gaat naar een plek om warm te worden.
Wij wachtten het gespannen af. De drukte op de weg bleek mee te vallen en uiteindelijk hebben we het allemaal meer van de zijlijn gevolgd. Het zag er in ieder geval uit als een gezellige bedoening en elke ochtend zagen we trouw onze overbuurman met hele familie vroeg in de auto te stappen bepakt en bezakt met uitrusting en voldoende ratsoen voor een overwintering.

Hoewel heel Mora dus vol liep met langlaufers, hadden wij een andere invulling bedacht voor deze wintersportvakantie. Terwijl Arne elke dag ijverig naar Falun ging om te studeren (Ja, nu is hij aan de beurt om vijf maanden lang te bussen en te studeren), gingen Sara, Tijs en ik elke ochtend naar een van de skiresorts hier in de buurt. Een rustige, overzichtelijke met een mooie kinderpiste.
Op maandagochtend was de eerste skiles voor de kinderen gepland. Na een stressvol zoeken naar juiste skies en kinderen in te krappe schoenen proberen te hijsen, kwamen we (terwijl we twee uur te vroeg van huis weg waren gegaan) net op tijd aan op de verzamelplek. Terwijl mijn ene kind eerder beneden was bij de lift dan dat ik dag kon zeggen, stond de ander onzeker naar alle wegflitstende kinderen te kijken zichzelf afvragend waarom ze dit ook al weer wilde. Gelukkig nam de overenthousiaste en leuke skileraar haar mee en met alle geduld van de wereld gingen zij ook op slakkengang naar de lift. Het was begonnen.
Aangezien de temperaturen tijdens deze vakantie soms ronduit belachelijk waren (die eerste lesdag -20 op de berg) bedacht ik dat het een goed idee was mij even op te warmen in het restaurant op de berg. Terugkomend bleek de leraar al op zoek te zijn naar mij, want dochterlief wilde dolgraag van de berg afgehaald worden. Hmmm, geen liefde op het eerste gezicht voor haar met skieen. Dus samen dan maar een kopje thee gehaald terwijl zoonlief al roepend op de berg mij vertelde nooit zijn skies meer uit te willen doen. Na de les bleven we hangen op de berg en ondanks de twijfel in de morgen, deed ook dochter haar skies weer aan. Heel voorzichtig en met wat hulp van mij oefende ze weer wat. Grappig dat ze nu juist van mij hulp kreeg, want wie mij een beetje kent weet dat ik nooit verder ben gekomen dan die eerste les (waar ik ook bij van de berg ben gehaald) en nooit het lef heb gehad ze nog eens opnieuw aan te doen. De beste stuurlui staan aan wal heet dat dan.

Maar blijkbaar zat er meer doorzettingsvermogen in dit exemplaar, want de volgende dag stond ze gewoon weer in de rij bij de les samen met haar broer en aan het einde van die tweede ochtend kon ze er zelfs een beetje bij glimlachen. S´Middags nog verder oefenen zat er helaas niet in, want hoewel de echte temperatuur ´maar´-15 was, was de gevoelstemperatuur wel tien graden kouder en hadden we sneeuwstormen op de berg. Dus hup terug naar huis en worstjes gerild in de open haard ipv op de grillplaats.

Dag drie van het ski-avontuur was nog steeds belachelijk koud, maar gelukkig iets beter dan de dagen ervoor. Arne had die dag school afgezegd, omdat hij op zoek moest naar onze auto die kapot naar een voor ons onbekende garage gebracht (dat verhaal wordt vast nog vervolgd in een andere blog). Maar hij nam van de gelegenheid eerst maar eens gebruik om onze kinderen te bewonderen op de berg. Zijn aanwezigheid hielp misschien mee of de les werd gewoon steeds beter, in ieder geval was dat het moment dat er niet een maar twee skifanaten bij waren gekomen. Er werd dan ook volop geprotesteerd toen wij wilden stoppen voor die dag, want die auto moest nog gezocht, en na vele smeekbedes besloten wij daar om de spullen nog twee dagen extra te huren tot grote vreugde van het kroost.

 
En zo kwam het dat ik dus vijf dagen lang de hele dag door heb gebracht op de berg en weinig echt heb meegekregen van de Vasaloppet (behalve de grote finale lekker warm voor de tv). Maar ach wat maakt het uit, het voelde wel volop als een echte wintersportvakantie, ook al stond ik zelf niet op die enge dingen. Hoe leuk dat dit gewoon zo kan en we alles zo om de hoek hebben. Ook weer een van die dingen die je je van tevoren zo voorsteld en dan in het echt nog echt zo leuk blijkt te zijn. Aangezien het sneeuwen hier nog steeds niet gestopt is (er schijnt hier in dertig jaar niet zoeveel sneeuw te zijn geweest als nu), heb ik zón vermoeden waar wij de komende weekenden te vinden zijn…