Ontwaken

Afgelopen zomer moesten wij geregeld lachen als we zagen dat er weer op straat iemand liep die bij een straaltje zon en bij + 15 al in korte broek liep. Of al dat gemopper op de slechte zomer. Wij vonden het best meevallen. Wat koude dagen ja, maar ook voldoende dagen van rond de 20 graden en veel zonnige momenten op de veranda. Vaak windstil en door de kracht van de zon lekker warm. Weinig regen ook. Dus al het gemopper vond ik wat overdreven.

Het is midden maart en opeens begrijp ik het. De winter zou zo’n beetje voorbij moeten zijn, maar niets is minder waar. Met nog steeds nachten/ochtenden van -20 en overal waar je kijkt sneeuw lijkt het voorjaar ver te zoeken. Ik heb er nog niet veel last van, of in ieder geval dat denk ik. Want dan, na een ochtend die startte met -20 gebeurd er iets vreemd. Het is net als de dag ervoor een hele zonnige dag en als het twaalf uur is zie de meter op + 10 staan. Dat kan toch niet denk ik nog en ga buiten polshoogte houden. Even later zit ik, nadat ik een halve meter sneeuw van een stoel, de tafel en een deel van de veranda heb geschept, in de zon met een bak koffie. Wat er gebeurd is bijna niet te beschrijven. Mijn lijf en hoofd ontspannen direkt. Mijn god wat heb ik dit gemist denk ik dan. Zonder het echt door te hebben nog wel. Ik hoor dat ik niet de enige ben, de vogels kwetteren erop los.
Ik geloof dat ik de eerste winter heb overleefd. Van tevoren vond ik het een van de engste dingen van hiernaartoe gaan. Stel je voor dat je na een maand van weinig licht, ergens zwaar ongelukkig onder de deken willen duiken om er vervolgens niet meer onder vandaan te komen. Dat gebeurde niet. Ik vond echt oprecht meevallen. De maanden gingen ook vlugger voorbij dan ik bedacht had. De dagen zijn al een stuk langer dan een maand terug en ik merkte wel dat ik dat fijn vond. Dus op de vragen hoe het me nou verging met en na die korte dagen, zei ik dat het goed gaat. Dat is ook zo. Maar dan zo zittend in de zon, merk ik toch de invloed van de lange strenge (strengste of in ieder geval meest sneeuw in 30 jaar) winter. Het is alsof ik weer een beetje meer ontwaak. Ik wordt herrinnerd dat er ook weer lange, warme dagen kunnen komen met gezellige lichte avonden op de veranda naast de bbq.

Dus nu begrijp ik het. Het mee willen pakken van elk straaltje warme zon, het verlangen naar een zomer die warmte meebrengt. Het is het moment om op te laden. Vitamine D en energie binnenhalen, heel gretig want je weet niet wat erna komt. Voor dat je het weet is het september en kondigt de herfst zich aan en kort erop de winter.

Voor nu geniet ik van het zitten in de zon in de sneeuw. Want hoe erg ik me besef dat ik de zon gemist heb, wat er voor in de plaats is gekomen zou ik voor geen goud willen missen. Meer sneeuw dan ik ooit gezien heb, -26 aantreffen op de meter, het langlaufen, de kinderen op schaatsen en skies. Het was een geweldige winter. Laat de lente nu maar komen!