Twee keer thuiskomen…

We stappen in het vliegtuig in Stockholm. De vriendelijke stewardes ontvangt ons en vraagt ons in het nederlands hoe onze vakantie was. Nou die begint nu zeg ik haar. Ons eerste bezoek aan Nederland sinds we er weg zijn is een feit. De kinderen hadden een week paasvakantie, ik kon een week verlof krijgen en terwijl we Arne achterlieten omdat hij wel gewoon hard aan de studie moest, stapten wij het vliegtuig in. Spannend vanwege het vliegen, spannend vanwege de eerste keer terug.

Laat me eerlijk zijn. Zo’n weekje Nederland is eigenlijk geen echte vakantie. Ten eerste omdat ik nooit zo’n strakke planning maak als ik een weekje weg ga. Ten tweede omdat vanaf het moment dat je schiphol binnenkomt alles vreemd vertrouwd aanvoelt. In de week die volgde werd dat alleen maar sterker. Eieren verven met de familie zoals elk jaar, koffie drinken bij mijn vader na een wandelinkje zoals we dat twee keer in de week deden. Zelfs de kinderen naar school brengen alsof we dat nog steeds elke dag doen. Hoewel, ik kan me niet herinneren dat ik voorheen zoveel vragen, korte gesprekjes en zelfs een knuffel midden in de gang kreeg. Maar toch, je rijdt rond zonder te verdwalen, praat zonder te stotteren en snapt na een paar woorden wat er bedoeld wordt. Het voelt verdomd veel als de plek die thuis was.

We hebben een geweldige week gehad. Zijn overal lief en gastvrij ontvangen. Het was te kort om alles te doen en iedereen te bezoeken. Een paar hoogtepunten:

* Het voor het eerst ontmoeten, knuffelen en vooral bewonderen van ons achternichtje. Wat een mooi meisje heeft onze familie erbij.

* Tijs die twee uur lang op trampolines stond te stuiteren van blijheid samen met zijn twee beste vrienden.

* Sara en haar beste vriendin die naar elkaar toe renden en om de nek vlogen op het schoolplein. All you need is love was er niets bij.

* De glinstering in zijn ogen toen de kinderen voor mijn vader stonden en hij zei: “Hè die ken ik.”

* Het biertje met bitterballen die ik deelde met mijn lieve vriendinnetje tijdens een hagelbui op het strand in Scheveningen (gelukkig wel overdekt).

* Bijkletsen met mijn mams, terwijl de kinderen en haar man eindeloos nieuwe spelletjes bedachten.

* Samen met mijn zus in de modder in Friesland tot diep in de nacht springen, dansen en mee blèren met foute muziek.

* Op de laatste dag nog in het zonnetje (op echt groen gras) met zijn allen een scandinavisch gooispel spelen. Met een super fanatieke Tijs die later stralend vertelde dat dat het allerleukste van de week was geweest.

Zo vreemd vertrouwd als het was om weer even in Nederland te zijn geweest, zo vertrouwd vreemd was het om hier thuis te komen. Vandaag was het weer als altijd. Rijdend door verse sneeuw onderweg naar het werk. En hoewel het even schakelen was kwam er toch weer Zweeds uit mijn mond toen ik op mijn werk aankwam. Het werk lag op mij te wachten en vol goede moed weer aan de slag gegaan.

Zo is het vanaf nu. Twee plekken die we thuis noemen, allebei met een ander gevoel en betekenis. Allebei even goed.