Sleutelmoment

Voor de tweede keer in een jaar gaan we iets doen wat je eigenlijk niet te vaak moet doen, verhuizen. Sinds een week of twee is het opruimen, uitzoeken en inpakken wat we nu niet meer gebruiken maar wel mee gaat, geblazen. Zelfs de kinderen doen weer mee. Regelmatig worden er spullen uit de kamers gegooid met de meededeling dat het weg mag of horen we een roep om hulp bij het sjouwen van een zware doos. We zijn er al weer lekker druk mee. Hoewel, het inpakken nu is een stuk minder heftig als vorig jaar, want toen was het echt grote opruiming en vanwege ruimtegebrek nu zit een deel van de spullen geduldig op zolder te wachten in dezelfde dozen als het vorig jaar zat.

Tja de verhuizing dus. Nog geen jaar geleden zetten we ons huis in Nederland op de markt. Een hele stap. Nu hebben we een huis gekocht, in het buitenland, in het Zweeds. Ook een hele stap, een best definitieve manier om te zeggen dat we hier blijven hangen. Een hele beleving ook. In Nederland is er ook een moment geweest, toen wij ons eerste huis kochten, dat we nog niet wisten hoe dat ging en wat we allemaal moesten. Toch ging het vlekkenloos, met advies van bekenden en alles in een taal die we begrepen. Ook nu zijn we er zonder kleurscheuren afgekomen hoor, maar elke stap die je hier neemt kom je vanalles tegen. Een beetje bureaucratie. Een hoop verbazing als gevolg. Voordat we over gaan tot de grote verhuizing, hier wat voorbeelden over wat je zo meemaakt met het kopen van een huis:

Wanneer je hier intresse hebt in het kopen van een huis en je daarvoor een hypotheek nodig hebt, klop je eerst aan bij de bank. Zo kwamen wij bij een vriendelijke mevrouw die ons daarmee hielp. Een afspraak maken kost altijd tijd, alles duurt even iets langer hier, maar vervolgens liepen we binnen een uur naar buiten met een A-4 tje waarop stond dat we goedgekeurd waren om bij een eventuele koop een hypotheek te krijgen voor een maximaal bedrag. Enigzins verbaasd waren we wel. Er zijn dingen die hier zoveel tijd en inspanning kosten om voor elkaar te krijgen. Een hypotheek regelen is er niet een van. Dat wil zeggen, met twee vaste contracten bij de grootste zorginstelling kom je blijkbaar ver.

Het kijken kon beginnen. Ook hier hebben we een soort Funda dus dat was heerlijk snuffelen en dromen. Bij een paar huizen wilden we wel beter kijken en maakte we een afspraak voor een bezichtiging en werden we rondgeleid door een makelaar. Ook daarin veel verschillen met Nederland. Hoewel de makelaar betaald wordt door de verkopende partij, is hij er zowel voor de verkoper als de koper. Weinig gladde verkooppraatjes maar vooral (eerlijke?) feiten.

En toen het bod. Dat is wel iets hier. Wanneer je een huis wilt, doe je een bod. Op zich niets nieuws. Het verschil zit hem in de tijd erna. Een bod kan direct worden afgewezen of voorlopig geaccepteerd. Bij dit laatste betekend het dat het bod openbaar wordt gemaakt op de website. Eventueel andere geintreseerden kunnen het dan nog overbieden. Let wel, er zijn verkopers die makkelijk weken of zels maanden wachten op een beter bod. Dit was iets wat wij echt niet wilden dus op advies van anderen om ons heen, deden wij een bod samen met de mededeling dat dit voor een paar dagen bleef staan en als ze accepteerden het huis van internet af werd gehaald. Best spannend maar het werkte. We hadden een huis gekocht.

Het laatste deel was het afhandelen van de hypotheek. Dit ging weer alleheerlijkst op het zweeds (lees langzaam). Zo makkelijk als de goedkeuring ging, zo traag de afhandeling. Begin van derde week van maart zaten we weer bij onze vriendelijke mevrouw. Dit is onze vaste contactpersoon bleek nu. Zij zou alles afhandelen en zij alleen. We vertelden dat we een paar weken later de overdracht wilden hebben. Zowel de verkopers als wij wilden de koop rond hebben. Zag ik daar een zweetdruppel. De mevrouw zuchtte en zei wat onzeker dat ze toch minstens twee weken nodig had. Mooi zeiden wij naief, want de datum die we noemden was drie weken verder. Jaha, men….(zweeds voor maar en een super populair woord overal)…, maar een week later was het pasen.. maar ze ging ook nog een week op vakantie.., maar ze had het al erg druk.. Ok, zeiden we twijfelend en vertelde dat de makelaar als uiterlijk datum 1 mei in gedachten had. Haar ogen begonnen weer te stralen. Ja dat haalde ze wel. Ruim 5 weken dus. We liepen wat beduusd weg. Niet heel erg om nog even te wachten, wel wat onhandig in onze planning, ook met het opzeggen van het huurhuis. Later pas bedacht ik me dat het natuurlijk helemaal niet handig was wat we hadden afgesproken. 1 mei gaat er natuurlijk niets gebeuren. De dag van de arbeid, das geen dag om te werken dus is iedereen in Zweden vrij. Ik kon me al voorstellen dat er dan misschien weer een vakantie gelegenheid in het verschiet lag. Dus trok ik de stoute schoenen aan en vroeg de vriendelijke mevrouw op mijn allervriendelijkst of de datum niet een paar daagjes naar voren kon. In een korte mail zei ze dat ze niets kon beloven maar haar best deed.

Vandaag ( dus niet 1 mei) was het zover. De overdracht en dus de sleutel. Vanaf nu zijn wij de trotse eigenaars van een geweldig huis met een mooi stuk grond. Ook wij doen aan al die vrije zweedse dagen en hebben weekend tot woensdag. Het volgende deel kan beginnen, het klussen…