Inburgeren

Op een stralende nazomerdag in oktober met bijna 20 graden op de meter zit ik binnen in een iets te frisse gymzaal. Het is voor een goed doel, dat wel. Vandaag heeft Tijs zijn eerste wedstrijddag samen met zijn team. We gaven hem na de vakantie op voor voetbal, waar hij in het totaal 1 training meedeed voordat het seizoen stopte. Voetballen bij -tigtig en een meter sneeuw schijnt afgeraden te worden dus tot aan de lente geen voetbal dus. Maar omdat er toch gesport moet worden is het hele team naar binnen verbanden waar ze met veel plezier innebandy spelen. Innebandy? Ja innebandy.. Nog nooit van gehoord? Wij ook niet, tot onze zoon vanaf zijn eerste dag op school in Zweden begon te zeuren om een klubba, want innebandy dat speelde echt iedereen. Het zal wel, dachten we eerst nog, maar het bleek waar. Innebandy is een van de meest populaire sporten in Zweden. Het lijkt erg veel op die andere grote sport in Zweden, ijshockey. Behalve dan dat het niet op het ijs is maar in een zaal en de puck ingewisseld voor een lichte plastic bal met gaten.

Het hoort bij een nieuw land, leren over nieuwe gewoontes dus ook nieuwe sporten. Het hoort bij het inburgeren. En inburgeren dat doen we. Stond vandaag dus zweedse sport op de agenda, hadden we gisteren ons eerste echte knytkalas. Bij een knytkalas is het principe dat je gezellig samen komt en iedereen die komt wat te eten en drinken mee neemt. Een keer in het jaar is er een knytkalas met alle bewoners van onze straat. Een traditie die samen gaat met een andere traditie, het samen zorgdragen voor het snoeien en maaien van de strook grond langs het meer. Aangezien er geen plantsoenendienst bestaat die dat netjes houdt, is het aan de bewoners zelf om te zorgen dat we kunnen blijven genieten van een geweldig uitzicht. Het snoeien en maaien, daar konden we niet bij zijn, maar het feest leek ons een goede manier om maar eens wat contact te leggen met de buurt. Op naar het knytkalas met (o.a. nederlandse) kaas en toast. We waren het enige volledige gezin, aangezien de meeste buurtjes al lange tijd geen thuiswonende kinderen meer hebben, maar zowel wij als de kinderen werden heel hartelijk ontvangen. Aan een mooi gedekte tafel aten we, dronken en kletsten we met elkaar. Ook zongen we Zweedse liedjes, speciaal voor de gelegenheid uitgezocht en voorbereid. Want ook dat hoort bij een perfecte inburgering, samen zingen. We hadden dit al begrepen, alleen nog niet meegemaakt. Bij een zweeds feest hoort drank en liederen. Onze directe buurvrouw nam daarmee (ze bleek een geweldige bluesstem te hebben en goed gitaar en mondharmonica te kunnen spelen) het voortouw, ze deelde bij het begin van het diner de songteksten uit. We zongen gewoon maar mee en vermaakten ons prima. Na de loterij (die op geen enkele samenkomst in Zweden kan ontbreken) en het maken van de afspraken voor volgend jaar, gingen we tevreden terug naar huis. Het echte inburgeren is begonnen.

Onderweg naar de wedstrijd, maar 100 km rijden dit keer…

Tijdens de wedstrijd.

Elkaar bedanken na de wedstrijd.