Druilerig…

Al weer november, de tijd snelt voorbij. We hebben een paar sombere weken achter de rug, qua weer dan. De mooie herfstkleuren zijn ingeruild voor 50 tinten grijs. De winter laat nog op zich wachten, op een dag met een onverwachte hoeveelheid sneeuw na. Hoewel. Toen Tijs en ik ons op deze zondag weer vroeg op de weg begaven voor de tweede uitwedstrijd, was de wereld lichtjes wit van een echte koude nacht en stond de meter de hele weg op -2. Het komt er hopelijk weer aan. De kinderen kijken uit naar middagen op de skipiste of de ijsbaan.

Ondertussen kabbelt het leven hier door. Het druilerige weer leende zich goed voor wat afronding van alle klussen die we van de zomer begonnen. Met als hoogtepunt dat we eindelijk geslaagd zijn met gordijnen, dus wij de wereld buiten kunnen sluiten als deze te druilerig wordt. En verder werken en leren we gestaag door. We krijgen steeds meer te slag te pakken en worden meer en meer onderdeel van het geheel. Tijs met zijn innebandy en elke dag een ander vriendje waarmee hij wil spelen, Sara die begonnen is bij een danschool en op school het hoogste cijfer kreeg voor haar zweedse boek die ze voor zweeds moest schrijven (nog een schrijfliefhebber in de familie:)) en wij via het werk en bij het prille begin van iets dat op een sociaal leven begint lijken.

Dat we nog niet echt zweeds zijn blijkt toch ook regelmatig.

Zo zaten wij gisteren met zijn allen voor de buis met zelfgemaakte pepernoten de kijken naar de intocht van Sinterklaas. Zelf nu de laatste van zijn geloof is gevallen, konden we dat niet laten. Of zoals tijs goed verwoorde: “mama, papa heeft nu wel alles verteld over sinterklaas, maar ik vind het verhaal van de pieten en sint veel leuker dus daar doe ik gewoon nog aan..” Wij ook hoor, bleek toen de schoenen toch maar weer gevuld waren vanochtend. Het vriendje snapte niet veel van Tijs zijn verhaal over een man die gisteren in Nederland aan was gekomen en een cadeautje voor Tijs in zijn schoen had gepast, maar Tijs glom toch wel.

Of nu net, toen Tijs met zijn lunchtrommeltje met boterhammen kaas op een houten bank tussen al zijn teamgenoten die een bakje met warm eten van thuis leeg zaten te eten. Ach het hoort bij wie wij zijn en maakt natuurlijk niets uit. Want als je datzelfde jongetje hoort ratelen, merk je nauwelijks nog dat het geen Zweed is.

En voor nu kabbelen we nog wel weer even door, wachtend op de winter.