Comfortzone

Soms weet ik echt even niet wat ik hier doe. Wat mij bezielde om dit te gaan doen. Dan vraag ik mij af hoe ik hier eigenlijk bezeild ben.

Het is niet wanneer ik uit het raam kijk en ons adembenemend uitzicht zie. Ik had het niet dit weekend toen we wakker werden in een witte wereld en ons het hele weekend bezig hielden met het versieren van de kerstboom en huis. Ook niet wanneer ik mijn kinderen zweeds hoor praten, zelfs thuis want dat is fijner en gemakkelijker volgens dochterlief. Zelfs niet nu de dagen nog steeds korter worden en de kou toeneemt komen deze gedachtes naar voren.

Nee, het is op maandagochtend onderweg naar Falun dat ik deze gedachte heb. Ok, en vannacht toen ik wakker schrok van de zenuwen. Maar het was er vooral net, toen ik voor een zaal met mensen stond. Toen ik een van de sprekers was op een themadag over zelfbeschadiging. Waar ik was gevraagd als specialist op gebied van autisme en vast veel kon toevoegen was de gedachte van degene die mij vroeg. Zij was daar meer van overtuigd dan ik en tot mijn eigen verbazing zei ik ja. Zo kwam het dat ik een klein half uur in het Zweeds (!!) sprak over een onderwerp dat mij aan het hart gaat. Niet alleen vandaag overviel me dat gevoel. Het gebeurde mij ook toen ik gevraagd werd een eigen team op te zetten en toen ik in mijn uppie 7 uur reisde om een congres bij te wonen. En zeker toen ik me besefte dat ik serieus overweeg om, in een land waar ik nog maar anderhalf jaar woon en van de regels weinig weet, een eigen onderneming te starten.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben waar ik zijn wil en doe wat ik wil doen. Maar vreemd voelt het soms wel. Het lijkt dat sinds ik de stap over de grens zette, ik steeds vaker buiten mijn comfortzone stap. Dat is spannend, af en toe doodeng maar vooral erg leuk.

Helaas, voor degene die bij het begin van deze blog dachten dat ik ging aankondigen Zweden zat te zijn en terug kwam moet ik teleurstellen. Ik ben veel te benieuwd wat ik hier allemaal nog ga doen en meemaken.