Code rood

Nog steeds heb ik, na alle jaren hier, een stiekeme voorkeur voor de nederlandse radio. Zo hoor ik iets vaker nieuwe muziek, slap hollands geouwehoer en blijf je toch nog een beetje op de hoogte. Toegegeven de afgelopen weken waren een beproeving, ik begon zelf al een beetje geloven dat ik in Lockdown was. Wat nog steeds niet zo is, het bijblijven met het nieuws om ons heen legt elke keer nog maar weer het grote contrast bloot als ik vrolijke aanbiedingen blijf krijgen van weekjes weg tijdens de komende vakantie vol op aktiviteiten voor de kinderen.

Gisteren was een geweldige dag om luisterend naar de radio een lange wandeling te maken. Wat een spannende radio. Even geen corona meer, geen rellen of verkiezingsnieuws. Elke minuut werd benut om over het grote nieuws te praten; er kwam sneeuw. En niet zomaar een beetje sneeuw, nee echte heftige sneeuwstormen kon Nederland verwachten. Dus ging het over code rood, verkeerschaos, lege schappen in de supermarkt, hoe je sneeuwballen kan gooien zonder risico op Covid en ijsmeesters. Nee, ik ga niet flauw doen over hoe een klein land toch goed is om zoiets normaals groot te maken. Want ik begrijp het. Had ik nog in Nederland gewoond, had ik al vanaf gistermiddag met mijn muts op en winterlaarzen aan te wachten tot ik losgelaten kon worden in de sneeuw. Ik begrijp het ook, omdat ik in december echt dichtbij een winterdepressie kwam toen het gras maar groen bleef en de lucht grijs. Ik vreesde met grote vrezen dat we de slechte winter van vorig jaar gewoon nog even stilletjes gingen overdoen. Sinds wij hier in 2017 aangekomen zijn en direct werden verrast met een hele strenge winter, vind ik het zo´n beetje dat ik recht heb op elke winter minstens 2 maanden strenge vorst en witte oppervlaktes om me elke keer te kunnen verzuchten dat dat toch is waarom we hierheen kwamen. Ik wordt niet teleurgesteld dit jaar.

Ik luister nog steeds naar de opwinding over het komende winterweer op de radio. Onderwijl loop ik al een uurtje of wat op een dikbevroren meer. Overal waar ik kijk zie ik het gladde witte oppervlakte. Niet alleen ik ben op deze zaterdag aan het genieten van deze pracht. Overal kom ik mensen tegen op de schaats, spark, langlaufskies of sneeuwscooters. Het contrast is ook nu weer groot. Terwijl op de radio iedereen door de grote opwinding verklapt dat ze de komende week weer iets gaan meemaken wat al heel lang niet meer normaal is, is het winterse weer hier juist iets dat alles weer even normaal maakt. De ontspannen en vrolijke gezichten verraden opluchting. Handen wassen hoeft niet op het ijs en afstand houden doet men op het ijs automatisch, het komt zo hard aan als je op elkaars hiel gaat schaatsen. Ik, die het ook zolang zonder echte winters moest doen, geniet van de dingen die voor hen zo horen bij een echt winterland. Van de kinderen die al met een paar jaar oud op skies of schaatsen worden gezet. Van de ouders die voorbij schaatsen met achter zich aan een speciale babyslee of ijsbuggy gebonden, de glim van zo´n kleintje dat heerlijk ligt te dutten. Van overal aan de kanten van het meer kleine groepjes mensen die zich opwarmen aan een vuurtje dat voor de gelegenheid is gemaakt. Van jongeren die elkaar weer even kunnen ontmoeten en wedstrijdjes doen met sneeuwscooters, quads of gewoon met auto en al het ijs op gaan. De heerlijke vanzelfsprekenheid die echte winters met zich meebrengen.

Voor iedereen in Nederland waarvoor winter niet zo vanzelfsprakend is, geniet van de mooie witte wereld. Laat de sneeuw de wereld maar even stil en zachter maken.