Mijn winterjas

Het is grappig hoe het werkt in mijn hoofd. Elk jaar heb ik moeite met het afscheid nemen van mijn zomerjas en het uit de kast halen van mijn winterjas. Ik loop dan ook elk jaar net iets te lang door in mijn zomerjas. Ik heb ook niet zo’n last van de kou dus heel erg is dat niet. Maar ik heb dus wel een mening van wanneer ik mijn winterjas uit het stof wil halen en laat ik daar nu eens heel duidelijk over zijn, dat is dus NIET begin oktober! Tot nu..
Ik schreef niet zo lang terug over hoe het hier herfst is geworden en het land mooi geel, rood en oranje gekleurd is. Ons viel van de week op dat de kleuren al weer verder veranderen en de bladeren vallen. Het landschap verandert. De temperatuur daalde al een aantal weken terug tot een graad of 10 overdag en om me heen zag ik de jassen al dikker worden. Sterker nog, ik singaleerde al sjalen en handschoenen zelfs mutsen. Ook zag ik dat er maatregelen werden genomen voor de komende winter. Zo heb je de palen die langs de weg worden gezet, zodat je straks weet hoe breed de weg is als alles bedolven is onder een pak sneeuw. Onrust in mijn lijf, want in september wil ik niet eens een jas dragen. Maar de temperatuur daalde nog wat meer en op ten duur moet je jezelf dan eens goed toespreken. Dus na een tijdje ronddralen voor de kast heb ik het gedaan. Vorige week haalde ik hem uit de kast. Het is zover, ik draag een winterjas.
Als je nou denkt dat het hier stopt, dan heb je het mis. De kou begint nu echt en sinds twee dagen moeten we de autoramen krabben en daalt het in de nachten en vroege ochtend tot onder het vriespunt. Vanochtend stopte mijn dochter handschoenen in mijn jaszak, die ik vervolgens aan mijn zoon gaf, want kom op je kunt overdrijven. Daar stond ik vervolgens op de bus te wachten. In de kou. Te dromen over die handschoenen, een muts en sjaal. Tja, ook dat hoort bij emigreren. Aanpassen en het heroverwegen van vaste patronen. Genieten dat het hier anders is, prachtig is. Het meer dat nu naast mij opdoemt terwijl we de berg oprijden. De vorst aan de grond, een witte wolk die precies boven het water blijft hangen en rose licht van de opkomende zon. Elke keer is het uitzicht anders en steeds weer mooier. Ik kan bijna niet wachten op de winter. Nou dat kan ik eigenlijk wel, een maandje of twee met een graadje of 22. Ik wens iedereen een heerlijk zonnige (nazomer)dagje toe!