Daar wordt aan de deur geklopt, of niet??

Wanneer je gaat emigreren is er veel om aan te denken, erg veel. Je regelt en denkt je suf. Toch kom je er vervolgens achter dat er nog dingen zijn waar je niet echt aan gedacht hebt. Of ach, ze zijn in je hoofd al vluchtig gepaseerd maar ja het leek niet zo belangrijk. Plots in deze tijd wordt het dan toch belangrijk. Zo is er nu even iets dat mijn gedachte toch weer binnen dringt: Sinterklaas…
Tja want hoe doen we dat nu dit jaar? Gaan we voor de totale integratie en wisselen we de ene oude man in voor de andere man. Geen schoentjes voor de centrale verwarming, maar sokken aan de haard?

Deze week wisselde we de ene traditie al in voor de andere traditie. Waar we in Nederland uit aan het kijken waren naar aanstaande zaterdag, want Sint Maarten, liepen de kinderen afgelopen weekend een ongemakkelijk rondje met Halloween. Ongemakkelijk omdat het nog wat onduidelijk was wie er nou wel of niet zaten te wachten op onze monstertjes. Leuk omdat de vriendjes van de kinderen er allemaal wat minder moeite mee hadden en ons huis zo wat binnenstormden. De kinderen gaven met plezier het snoep weg.
Maar nu weer terug naar de sint. Waar je dus niet aan denkt als je je kinderen, met alle goede bedoelingen van dien, jarenlang een mooi verhaal voorhoudt over een heilige man, is dat je als je dan emigreert toch weer iets moet bedenken. Zeker met een gelovige in huis. Houden we ons mond en laten we deze Nederlandse traditie doodbloeden? Er komt vast een moment dat hij zich beseft dat het allemaal niet klopt. Of bedenken we een mooi verhaal en houden we de traditie nog even in stand?
Allemaal dingen die rond gaan in mijn hoofd. Dan zegt mijn dochter mij, bijna 10 en dus geen gelovige meer, dat we 12 nobember wel uitzending gemist moeten kijken. Van wat, vraag ik haar. Het sinterklaasjournaal natuurlijk zegt ze zonder twijfels. Tja tradities en patronen, we geven ze gewoon door. Dus zeg ik ja natuurlijk kijken we uitzending gemist.
Emigreren is opnieuw je ergens binden, je een nieuw leven eigen maken. Maar niet zonder ook vast te houden aan wat je maakt dat je bent, je eigen tradities neem je mee en vervormen tot iets wat hier ook past. Dus hebben we komende december nog maar even twee oude mannen waar we feest mee vieren. Ik vermoed dat er ergens een verdwaalde piet op 5 december nog wel wat cadeautjes weet te brengen. En wie weet, houden we na die tijd wel een gesprek met Tijs over het hoe en wat. We zien het wel. Dat vind ik nou het mooiste van dit alles, dat we het wel zien. Dingen gebeuren, veranderen en wij pakken aan wat er aangepakt moet worden. Tot op heden bevalt dat goed..