Wennen, alweer…

Ik was niet van plan er een gewoonte van te maken, maar weet toch zeker dat ik ook vorig jaar in juni bezig was met het maken van afscheidscadeautjes voor de juffen en meesters op school. Zelfs toen al in het zweeds als ik mij goed herinner. En nu dus weer. Voor de derde keer een nieuwe school, te beginnen na de zomervakantie. De kinderen vonden dat in eerste instantie niet echt een goed idee en op momenten nog steeds niet. Het is niet makkelijk, steeds opnieuw wennen en vriendjes maken. Hoewel op sommige momenten verbaas ik mij hoe makkelijk dat eigenlijk gaat bij kinderen.

Twee weken terug gingen ze kennismaken op de nieuwe school. Even een klein uurtje kijken had ik gezegd. Twee stille kinderen liepen met me mee. De een wist te vertellen dat ze echt niet hier naar school ging en de ander praatte over heel veel niet zo fijne kriebels in de buik. Oj (dat is oei in het zweeds), als er momenten zijn dat je twijfelt aan je eigen goede bedoelingen was dit er zeker een van.

We werden ontvangen door het hoofd van de school, heel rustig en vriendelijk oftewel heel zweeds. Alle tijd werd er genomen om de kinderen gerust te stellen. Het werkte nog niet direkt, want tijdens de rondleiding kwamen de kinderen erachter dat ze naar een gigantisch grote school zouden gaan met heel veel kinderen. Wat een drukte hier, was het eerste dat ik naast mij hoorde toen de rondleiding begon. Nou zag ik het zelf iets anders moet ik zeggen. Drukte is iets relatiefs en ik bedacht me ook dat ze snel vergeten waren hoe het was. Vorig jaar namen ze afscheid van een school met zeker het dubbele aantal kinderen in totaal en ja dat was fysiek inderdaad een kleinere school. Die school had namelijk geen apart leslokaal voor de intern begeleider, voor de handarbeidles, muziekles, houtbewerkingles, vier ruimtes voor de BSO (waaronder een hangplek met grote zachte banken waar Sara zich wel zag liggen met haar boek), een mooie ruime keuken waar op dat moment verse zalm werd bereidt door de kok en een gezellige eetzaal.

Tja, ik snap het ook wel, want de vorige school was niet de nederlandse school die ze in gedachten hadden maar het schooltje waar ze nu een jaar hebben doorgebracht met 26 leerlingen verdeelt over 3 klassen. En eerlijk is eerlijk, ik schrok ook toen ik hoorde dat Tijs volgend jaar 30 leerlingen in zijn klas heeft. Totdat ik goed luisterde en ze mij vertelde hoe de klas na Tijs er maar 11 heeft dus gaan ze de klassen samenvoegen en dan worden het twee klassen van rond de 20 leerlingen. Daarbij genomen dat er hier nog wel budget is voor hulp in de klas, gaat het vast goedkomen met deze ‘grote’ klassen. En dat elk nadeel een voordeel heeft, leerden we gauw.

De rondleiding bracht ons naar het spannendste deel, de eigen klassen. De juffen ontvingen de kinderen lief en ook de kinderen bleken best ok. Toch werd er even flink geslikt toen het hoofd voorstelde dat de kinderen even zouden blijven in de eigen klas, zonder ondergetekende uiteraard. Daar waren ze niet op voorbereid maar vooruit dan maar, even dan. Ik ging met een kopje koffie in de lerarenkamer zitten terwijl zij achterbleven in de klas. Tot aan de kleine pauze zou ik blijven en dan zien of horen of ze de hele dag wilden blijven. Tijs kwam ik tegen in de gang terwijl zijn klasgenootjes naar buiten renden. Vrolijk en zeker van plan te blijven, want ze gingen nu net voetballen. En weg was ie. Sara hoefde ik het niet te vragen, want dat zag ik maar al te goed toen ik door het raam naar binnen spiekte. Een en al op haar gemak, omringd door zeker een achtal meiden van haar leeftijd. Zij het hoogste (zweedse) woord. Waarschijnlijk nu pas realiserend dat haar oude kleine klas ook niet altijd alles was met alleen maar 5 jongens in haar leeftijdsgroep en voor de rest jongens en meiden van soms twee jaar jonger.

Dus reed ik weg bij de school zonder de kinderen en haalde ze zoals afgesproken na de les weer op. Tijs was iets wat teleurgesteld dat hij niet eens ook naar de BSO mocht, maar verder alleen maar vrolijke gezichten. Hoewel, ik kon ze nog steeds goed teleurstellen. Mijn antwoord dat ze niet de volgende dag meteen naar de nieuwe school mochten, beviel ze toch echt niet.

’ Mam, maar al mijn vriendinnen zitten hier op school’ was de geweldige reactie van mijn dochter. Ze gaan vol goede moed naar hun nieuwe school, alweer.