De eerste verjaardag.

Vanochtend voor dat ik me weer haastte naar het werk, blies ik wat ballonnen op, hing vlaggen op en dekte alvast de ontbijttafel. Een jarige op bezoek, dus tja dan doe je eens wat extra (let op, dit is geen vaste service als je hier komt logeren). Deze jarige verdiende wel wat extra. Precies een jaar geleden gaven we ook een cadeautje, maar of dat nou een heel groot feest was.

Een kop koffie en een cadeautje op schiphol terwijl we wachtten op onze vlucht. Kriebels in de buik, brok in de keel. Heel veel knuffels, tranen in de ogen en toen moesten we nog inchecken met 2 kinderen die het super spannend vonden om voor het eerst te vliegen. Zeg maar gerust doodeng.

Als er ergens een gevoel is geweest van “wat zijn wij nu aan het doen?”, moet dat het zijn geweest. Even. Ok, heel even dan. Alsof zoals de kinderen daar zaten in het vliegtuig, die eerste tien minuten, tekenend waren voor de rest van het jaar. Heel bang, even gillen en dan de ogen open, “Jeetje wat is dit leuk!”. Daarna begon het allemaal. De reis, ons eerste huis, de school, spraakcursus, werk en toen ons eigen koophuis. Maar ook vier echte seizoenen met voor ons toch echt de winter als hoogtepunt, als uniek.

Ik hoef er weinig over te zeggen, want over het meeste schreef ik al. Ook dat doe ik nu een jaar, schrijven over ons leven hier. Met ontzettend veel plezier.

Ok, dit doe je niet vaak. Je leven zo omgooien. En natuurlijk het leven van je kinderen. Laats vroeg iemand of ik er al een moment spijt van hebt gehad. Ik kan je heel eerlijk zeggen….

Nee geen seconde!