Beetje ontaard

78 dagen niet geschreven. Nobody said it would be easy zei iemand mij laatst. Ok, in werkelijkheid zong Chris Martin mij dat toe terwijl ik in de hete zon de onderkant van de buitenmuren van witte verf voorzag.  Ik had het al vaker een treffende zin gevonden, op momenten dat het allemaal wat minder was en ook nu klopte het als een bus. Niemand heeft mij beloofd dat je dat wel even doet, emigreren. En toch, het ging ons best goed en gemakkelijk af. Vlot vooral ook. Totdat dat even over was.

Op het werk veranderde het een en ander. Natuurlijk was het vanaf het begin af aan duidelijk dat het echt wel behoorlijke verschillen zijn met wat ik gewend was in Nederland, dat was natuurlijk ook deels juist waarom we hier kwamen. Maar na een wisseling van leidinggevenden en het wegvallen van vertrouwde collega´s waar ik mij ei altijd kwijt kon, werden de verschillen tastbaarder en vervelender. Aan de ene kant kon ik genieten van de cliënten die ik trof en de groepen die ik draaide. Super gaaf is het echt dat ik de psycho educatie groep die ik in Nederland heb opgezet, hier in het Zweeds heb kunnen overzetten en kunnen implementeren. Met veel succes ook. Aan de andere kant kreeg ik te maken met weerstand tegen de methodes die ik toepaste in mijn werk en voelde ik me steeds vaker alleen in het werk dat ik deed. Bureaucratisch gedoe over mijn opleiding en diploma maakte het er niet beter op.

Ook op andere vlakken werden de verschillen duidelijker en hoewel ik dat eerder juist intressant en soms heel grappig vond, stond het me nu tegen. Ik voelde me, en voel me af en toe nog steeds, onbegrepen denk ik. Zowel in werk als prive was het altijd duidelijk waar ik vandaan kwam en waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Nu dus niet meer. Mijn achtergrond ontbreekt, niet voor mijzelf, wel voor de ander. Dat maakt mij onzeker en breekbaar. Onrustig ook. Een beetje ontaard. Zoekend naar een nieuw balans, een nieuwe manier van leven misschien zelfs.

Op het werk heb ik mijn gevoelens kunnen uitspreken en delen. Vol begrip werd er op gereageerd en mijn nieuwe leidinggevende verwoordde ontzettend mooi het proces waar ik in zit. Ze gaf me de ruimte om mijn rust te nemen en de zaken op een rijtje te krijgen. Tja, dan zie je toch opeens een hele mooie kant van het Zweedse systeem. Dat je de ruimte krijgt. In het gesprek benoemde ik dat ik in deze afgelopen maanden best eens heb gedacht aan teruggaan, uit een soort opstandigheid maar nooit serieus. Want gek genoeg heeft deze dip er juist voor gezorgd dat ik weet dat dit wel is wat ik wil. Ik kan wel terug, maar wil het gewoonweg niet. Mooi, zei ze beslist, want dat willen wij ook echt niet. Het voelde goed, gezien en gewaardeerd worden.

Omdat het de afgelopen maanden mij zo verging, bleef het stil hier op mijn site. Blijft toch een lastig iets met social media. Delen dat het goed gaat is zoveel makkelijker dan delen als het minder goed gaat. Toch hoort het erbij en is het goed om eerlijk te blijven. Emigreren is geweldig en af en toe vreselijk…..

Inmiddels zijn we de 2 jaar gepasseerd. Vorige week donderdag 2 jaar geleden kwamen we aan. Vol met spanning, nieuwsgierigheid en volle moed. De moed was even in mijn schoenen gezonken, maar toch ik zie onze tijd hier goed tegemoet. Het zal wel vaker niet makkelijk zijn, maar dat is niets toch. Voor nu gaan we eerst maar eens op vakantie in eigen land. Twee weken iets meer naar het Zuiden en de kust. Met een uitstapje naar Finland. Wij hebben er zin in. En als het me lukt, laat ik weer wat vaker wat van me horen…