Tussen 2 werelden

2020 gaat de boeken in als een heel vreemd en heftig jaar, dat is nu al wel duidelijk terwijl we nog maar net aan het tweede kwartaal beginnen. Januari en februari stonden in het teken van het afscheid van mijn vader. Een prachtig afscheid. Zo dankbaar dat ons dit is gegeven, zeker wanneer ik mij bedenk hoeveel mensen ditzelfde niet is gegeven op dit moment.

Het was fijn dat we alle vier in Nederland konden zijn toen het nodig was. Ook wel weer vreemd, zoals we leven tussen twee werelden. Hier was ik me vooral bewust van toen ik tussen al het regelen door met Sara in Harderwijk was, haar even in een lunchroom aan een tosti zette en ik vervolgens buiten om het hoekje een telefonisch sollicitatie hield in het Zweeds. Schakelen heet dat, nog niet zo makkelijk als dat ook schakelen tussen 2 talen is. Maar blijkbaar deed ik het goed, dat schakelen. Eenmaal weer thuis pakten we het normale leven weer op en werd ik uitgenodigd voor een tweede gesprek. Het resultaat is dat ik aangenomen werd en binnenkort (heel binnenkort, maar daar kom ik nog op terug) ga werken als maatschappelijk werker in de kinder en jeugd psychiatrie. Een baan op 20 meter afstand van mijn huidige baan, maar met meer uitdaging. Ik heb er zin in.

En toen werd het Maart en werd Corona steeds zichtbaarder. Eerst in verwegistan, toen dichterbij in landen als Italie en daarna in Nederland. We volgden het nieuws en kregen steeds meer verontrustende berichten. Berichten over steeds meer besmette mensen, maatregelen en overleden patienten. We zagen de perconferenties en alle berichten via social media van de thuisblijvers en geisoleerden. En ondertussen in Zweden… gebeurde er niet zoveel. Minder besmette mensen, weinig maatregelen. Af en toe een persconferentie met de mededeling afstand te houden, met niet meer dan 500 mensen tegelijk af te spreken (dat doe ik niet zo vaak, gek genoeg), thuis te blijven bij ziekte en vooral je handen te wassen. Terwijl Noorwegen op slot ging en alles (inclusief skieoorden) dicht deed, werden er even over de grens in Zweden gezellig nog op de afterski met 499 personen gefeest. Ook denemarken en Finland gingen op slot en scholen werden gesloten, maar hier dus niet. Dit en alle berichten uit Nederland maakte mij onrustig en onzeker. Een soort van zijn zij nou gek of wij gevoel. Alles leek in rep en roer en hier werd alles tot rust gemaand, rustig afwachten wat het beste is leek het pad dat hier gelopen word. Het past bij de aard en cultuur van de Zweden, maar misschien niet direkt bij die van mij. Het voelde niet ok, of in ieder geval moeilijk te plaatsen. Totdat ik op facebook meerdere berichten las van mensen die zich hetzelfde afvroegen. Waarom reageert Zweden zoals het doet, langzamer? geduldiger? te laat? De strekking van deze berichten waren dat niet alle landen hetzelfde zijn, ieder heeft zijn eigen cultuur met normen en waarden en verwachtingen van anderen en de regeringen. Zweden heeft gekozen voor zo min mogelijke wetwijzigingen of ingrijpen bij het niet naleven van de maatregels. Een van de reden om hier voor te kiezen is misschien wel een heel voor de hand liggende, er zijn nou eenmaal niet zoveel mensen die de regels niet naleven. Voor de grap zeggen ze wel eens, als er een rij staat in Zweden dan ga je daarin staat. Ook als je niet eens waar de rij voor is. In tijden van corona zet je op de anderhal meter een lijn en gaan ze netjes op de lijnen staan. Het zal vast niet voor iedereen gelden, maar het zegt iets over hoe het over het algemeen werkt. De berichten maakte me rustiger. In ieder geval zag ik het meer in perspectief. De overheid doet hier, net als in Nederland, zijn best het beste te doen voor zijn inwoners.

Ik had meer rust en dacht ik ga het doen zoals het hoort en wacht af. Mijn verantwoordelijkheid nemen toen ik wat snotterig was en bleef thuis zoals aanbevolen (en niet geëist). En net toen ik rustig zat af te wachten, kwamen er meer maatregels en meer persconferenties. De besmette personen worden meer en meer, niet in verhouding met Nederland maar dat is niet gek kijkend naar de verhouding m2 op inwoner. Van 500 personen zijn we nu terug naar 50 personen die elkaar mogen ontmoeten op evenementen en feesten. Alle middelbare scholen, beroepsonderwijs en hoge scholen/ universiteiten hebben onderwijs op afstand ingesteld terwijl verder de basisscholen nog gewoon draaien net zoals alle restaurants en winkels. Het voelt dat dat misschien de volgende stap is, maar zoals gezegd we wachten af. Het voelt alsof wij nu ook steeds meer gaan voelen van de crisis. Ook op persoonlijk vlak. Zo werd ik vandaag gebeld door mijn baas. Vanaf deze week zijn wij gestopt met cliënten te zien. Er is een nieuwe werkwijze die uitgaat van het alleen zien van die clienten die zich in crisis bevinden, al het andere wordt opgeschort tot nadere orde. Al het personeel is vanaf nu beschikbaar voor de ziekenhuizen om te kunnen helpen daar waar het nodig is. Dit houdt in dat ik bijvoorbeeld zomaar volgende week in het ziekenhuis in Falun ingezet kan worden als maatschappelijk werker. Daarbij zijn alle vakantieaanvragen ingetrokken en moet iedereen 100% beschikbaar zijn (daar gaat mijn vierdaagse werkweek voor nu). Maar mijn schakelmoment zit hem wel in mijn nieuwe baan. Toen ik mijn baas 2 weken geleden vertelde van mijn nieuwe baan werd ik gewezen op mijn drie maanden opzegtermijn en dus zou ik midden juni beginnen. Alles is anders nu. Na overleg is ook dit veranderd. Ik heb nu een week om mijn laatste rapporten te schrijven, mijn werkplek op te ruimen en afscheid te nemen. Na de pasen start mijn nieuwe baan. Of krijg ik daar te horen waar ik voorlopig wordt ingezet. Het zijn rare tijden en ik heb zo´n gevoel dat de onrust en onzekerheid bij deze tijd horen. We wachten het af en zien wat de komende tijd ons gaat brengen.