Tijs zit bij de lokale voetbalvereniging en dat bevalt hem en ons best. Twee keer in de week heeft hij training waar hij zelf heen wandelt. Meestal ga ik even bij hem kijken aan het einde van de training en wandelen we samen gemoedelijk weer terug. Elke zaterdag is er ook een wedstrijd, maar met een team van bijna 30 kinderen worden de kinderen om de beurt opgeroepen voor een wedstrijd dus hoeven we niet zo vaak op te draven voor een wedstrijd. Ook vandaag was er een wedstrijd, waar Tijs dan dus niet voor was meegevraagd. Ik vond het wel best, maar toen op donderdag ik de vraag kreeg of hij alsnog mee kon zei ik spontaan direkt ja. Toen ik neerlegde drong pas tot mij door wat de vraag was, namelijk of Tijs mee wilde naar de wedstrijd in Idre. Tja en Idre ligt dan dus weer ruim 180 km van huis vandaan. Dus in de plaats van heerlijk uitslapen en rommelen op mijn eerste vakantiedag, ging eerst de wekker om 06.00 uur (foutje, vergeten hem uit te zetten) en zette ik mezelf streng uit bed en onder de douch om kwart over zeven. Pfff, ik kon toch echte wel iets leukers bedenken mopperde ik mezelf toe.
Nu aan het einde van de dag, kan ik mij toch echt niet bedenken wat er leuker had kunnen zijn op deze eerste vakantiedag. Ja, het klopt. Ik moest wel 185 km naar het Noorden rijden. In een auto met airco, door de adembenemend mooie natuur, een heerlijk vrolijk kind naast me terwijl we ons zoet hielden door ruim 2 uur mee te zingen met onze spotify lijsten. Om vervolgens iets meer dan een uur langs de lijn te zitten, kijkend naar het spelplezier van Tijs en zijn negen teamgenootjes die de overwinning pakte met 6-2. Na afloop werd dit gevierd door met zijn allen pizza te eten op kosten van de club, want ja zelfs Zweden vinden bijna 400 km rijden voor 1 wedstrijd van een uur best een beetje veel.
De terugweg bestond uit nog meer meezingen, hier en daar stoppen bij een mooi uitzicht of verkoelend beekje en een bezoek aan een bos en verdedigingsmuseum (kan het echt niet beter vertalen dan dat). Het bos gedeelte sprak voor zich, aangezien er vooral heel veel informatie over bomen te vinden was, gereedschap van toen en nu en machines waren te bezichtigingen in een prachtig bos. Van het verdedigingsmuseum snapte ik niet veel. Het bestond uit een aantal hectare dat vol stond met grote driehoek stenen in lange rijen naast smalle paden waar legervoertuigen tussendoor zouden moeten kunnen, overal bunkers en obstakels om dekking te zoeken. Tijs had wat bij binnenkomst gelezen over het geheel en begon enthousiast te vertellen dat hier de Zweden tegen de Duitsers hadden gevochten. Dat leek mij toch wat gek, aangezien ik toch wel aardig zeker weet dat die hier niet zijn binnen gedrongen. Inmiddels nieuwsgierig begon ik toen toch maar de borden te lezen. Wat bleek, toen Noorwegen bezet werd, het museum ligt zo´n 50 km van de Noorse grens, kreeg de Zweden het toch wel wat benauwd en begonnen met het bouwen van hun verdediging. Vijf jaar lang hebben ze hier aangebouwd en het was klaar in… ja echt, 1945. Wat ze er vervolgens nog mee gedaan hebben, dat werd me niet duidelijk. Maar 50 jaar later wilde ze het dan toch ontruimen. Dat vonden sommige mensen toch zonde, die maakte er maar een museum van. Een museum van iets dat iets had kunnen zijn als het anders was gelopen, of zo? Ik vond het in ieder geval een prachtig verhaal.
Volledig voldaan van alle leuke avonturen van vandaag kwamen we in de avond weer thuis. Het had niet beter kunnen verlopen, ben benieuwd wat de rest van de vakantie voor ons in petto heeft.
SvenskaLien 