Berenjacht

Wij gaan op BERENJACHT, wij gaan een HELE grote vangen, wat een mooide dag! Wij zijn NIET bang.

Ik was een jaar of 17 en had mijn eerste stageplek gevonden in Almere, kinderdagverblijf ´de Berenstad´. De eerste keer dat ik het boek ´De berenjacht´ voorlas werd mij algauw duidelijk dat dit absoluut het favoriete boek van de kinderen was. Zodra ik het boek pakte stortten de kinderen zich op de kussens in de leeshoek en samen brulden wij de tekst op, die inmiddels zowel bij mij als bij hen helemaal zat ingebakken. Wat velen hebben met de duitse naamvallen en een enkel misschien met wiskundige formules, heb ik met het boek ´de Berenjacht´. Zet 2 woorden in en ik lees je het hele boek van a tot z uit mijn hoofd voor.

De berenjacht dus. Voor mij staat die door deze ervaring gelijk aan lekker knus zitten op een massa kussens met allemaal lieve blije gezichtjes om me heen. Warm en knuffelig dus. In werkelijkheid krijgt het woord toch een andere betekenis als je je bedenkt dat het elke nazomer echt de werkelijkheid is. Er wordt in Zweden gejaagd, dat mag duidelijk zijn. Vanaf augustus is het raak, vanaf dan krijgen de jagers de kans om op verschillende momenten op verschillende dieren te jagen. Per gebied wordt afgesproken hoeveel en op welk moment. Het grootst is toch wel de elandenjacht, maar nu dan is het volop berenjacht.

Dat beren hier bestaan en klaarblijklijk ook nog eens met velen zijn, is iets wat je vooral weet van horen zeggen. Ooit reden we door het mooie landschap van Canada en gebeurde het ons een paar keer dat we een paar prachtige beren zagen, gewoon een beetje rondhangend langs de weg. Bij elke picknickplek stond een waarschuwing voor de beren die al lang door hadden dat daar het eten voor het oprapen lag. In Zweden daarentegen zijn de beren van mening dat je maar vooral in het bos moet blijven en ver van die enge mensen. Gezien de berenjacht misschien niet een heel gek plan. Beren zie je dus niet, die zijn er gewoon. Over het algemeen ben je daar niet zo mee bezig. Maar zoals ik schreef in een vorige blog, zijn mijn stoere zoon en ik van de zomer op wandelvakantie geweest. De 7 dagen wandelen waren een groot succes waar we allebei nog met veel plezier aan terug denken. De plannen voor een volgende wandelvakantie staan al voorzichtig te pruttelen. De wandeling had echter ook wel een paar super spannende momenten. Soms was dat als we toch een stukje grote weg moesten nemen en de auto’s ons voorbij raasden. Maar vooral was het dat moment dat we besloten met behulp van gps kaarten om een stuk van de route af te snijden door niet de gewone weg te volgen, maar door dwars door het bos te gaan. Ik dacht voldoende paden te hebben gevonden, die in werkelijkheid al behoorlijk overwoekerd waren omdat er blijkbaar geen hond komt. Geen hond misschien, maar wel vossen, wolven, zwijnen, elanden en beren. We zagen van een paar van deze dieren de sporen en de spanning nam toe in dat grote mooie bos. We hebben ons, ik met hand op mijn mes en samen hard zingend, prima gered en vonden ons pad terug naar de bewoonde wereld. Het was een mooi avontuur, waar we ons de volgende keer misschien niet meer zomaar in stortten. Het was toch wat anders dan wandelen in het biesbosch. Tijdens onze geweldige wandeling en alle wandelingen ervoor nog geen beer gezien dus. In mijn fantasie staan ze overal achter een boompje te wachten tot we weer voorbij zijn gelopen. ´Kom maar jongens, de kust is veilig.´

En toen. Zomaar op donderdagochtend iets na half acht. Rijdend over de grote autoweg tussen huis en werk. Daar rende zij/hij snel de weg over. Niet groot, ik vermoed nog niet volwassen. Even de nare gedachte aan pappa en mamma beer. Maar voor jou lief mooi beertje, goed gedaan hoor. Ren beertje, ren! Ga je maar gauw weer verstoppen midden in het bos. De berenjacht is al weer vlug over!