Vier jaar verder

Via mijn schoonzus krijg ik een herinnering binnen van vier jaar geleden. Het zijn foto´s genomen in haar tuin, op het afscheidsfeest dat wij toen hadden. Als ik er naar kijk ben ik weer daar, blij met al die mensen die voor ons langs kwamen, verdrietig dat we ze achter gingen laten, nerveus om alle verandering en vol van verwachting om wat komen ging. Zoveel gedachtes en gevoelens. Alles wat ik toen voelde en dacht, maar vooral alles dat ik toen nog niet wist. Soms de gedachte waar waren we nu geweest als wij deze grote stap niet hadden genomen. Weten doen we dat niet, maar wat ik wel zeker weet is dat er zoveel zou zijn geweest waar ik totaal geen idee van had gehad als we niet geemigreerd waren.

Dus daarom, speciaal voor ons vierde emigratieverjaardag, alles wat ik niet had geweten of niet was gebeurd als wij niet toen op 11 juli Zweden binnen waren gekomen om er ons leven verder op te bouwen:

– Hoe het voelt, een wandeling bij – 25 en sneeuw tot net onder je knie.

– Dat je een stekker in je auto kan hebben terwijl je geen elektrische auto hebt.

–  Dat dat je grootste luxe in de winter is, omdat het er elke dag weer voor zorgt dat je terwijl je zelfs met -30 naar je auto loopt de auto start, je niet hoeft te krabben en geen ijsblokje wordt terwijl je naar je werk rijd.

– Hoe het is om wekenlang maar max 5 uur daglicht te krijgen.

– Hoe het is als het maanden lang eigenlijk niet echt donker wordt.

– Dat dat uiteindelijk een grotere uitdaging blijkt te zijn dan die gevreesde donkere maanden.

– wie st. Lucia was en hoe elk meisje (en jongen) haar wil zijn zodat ze met een kaars op het hoofd en in wit gewaad het publiek kunnen toezingen.

– Wat een tomte is.

– Hoe afstand relatief is geworden. Een uurtje rijden is opeens dichtbij. Straks elke week een dag naar school in Stockholm (3.5 uur in de trein) is dat niet, maar gebruikelijk is het hier wel.

– Dat ik nog weer verder zou gaan studeren en dat ik daarbij er nog nauwelijks over nadacht dat dat dus in een andere taal is.

– Dat ik de Zweedse taal steeds beter ben gaan beheersen. Dat ik tegelijkertijd mij dagelijks nog wel onzeker voel omdat het er net niet zo uitkwam als ik wilde.

– Hoe geweldig fijn het voelt om bezoek uit Nederland te ontvangen.

– Hoe vreselijk vermoeiend het is om bezoek uit Nederland te ontvangen.

– Dat mijn favoriete uitjes tegenwoordig zijn:

• Wandelen in het bos en dan het liefst afsluiten met een picknick en vuurtje stoken op een van de zoveel vuurplaatsen. En dat ik mijn hand er niet meer voor omdraai om dat vuurtje zelf te stoken.

• Zoeken naar net weer dat unieke meubel of frutsel bij een loppis. Zeker in de lente en de zomer is het aanbod groot. En ook als je niet slaagt zorgt het rijden er naartoe, het vergapen aan andermans mooie tuinen of een gezellig babbel met de verkoper altijd voor een goed gevoel.

• in de zomer een duik nemen in het meer en daar maar 5 min voor te hoeven wandelen.

– Dat er niet alleen op herten en elanden wordt gejaagd, maar ook op beren en lynxen. Iets wat voor deze nietzweed nog altijd onbegrijpelijk is.

– Dat ik gewoon blijk te kunnen klussen. In Nederland wist ik er altijd onder uit te komen dankzij alle handige (schoon) familie die altijd klaar stond om Arne bij te staan in welke klus dan ook. Maar hier, waar familie niet altijd dichtbij is, werden ik en de kinderen langzaam maar zeker bijgeschoold. Na verven en vloeren leggen, zijn we nu begonnen met samen een veranda te bouwen.

– Dat ik het klussen ook echt leuk vind en trots ben op wat wij met dit huis al bereikt hebben.

– Hoe lang het duurt om 7 kubb hout op te stapelen. Een keer in de zoveel jaar is het nodig om hout te bestellen die dan in de tuin wordt neergelegd zodat je de winters veel kan stoken.

– Dat ik kinderen heb waarvan je niet meer hoort dat ze niet Zweeds zijn.

– Dat kind 1 nooit meer terug zou willen verhuizen naar Nederland.

– Dat kind 2 elke week nog wel naar Nederland terug wilde verhuizen, maar dat dit nu met de komst van nieuwe vrienden toch ook over lijkt te zijn.

– Wat inebandy is.

– Hoe zenuwachtig je kan zijn, vooral in de winter, omdat je bang bent ooit een eland onder je auto te krijgen.

– Hoe het is om een hoek om te gaan om opeens met je auto in een kudde rendieren terecht te komen.

– Hoe het is om op zaterdag niet meer je zus te kunnen bellen met de vraag of ze aanschuiven voor de BBQ.

– Hoe het is om niet bij andermans speciale momenten (verjaardagen/ afscheid) te zijn waar je anders niet over na had gedacht.

– Hoe heftig het soms is voor een gezin om zo op elkaar aangewezen te zijn.

– Hoe onze band als gezin nog sterker is geworden omdat we op elkaar zijn aangewezen.

En waarschijnlijk nog 101 dingen waar ik niet zo op kom, maar ook zijn veranderd door die ene stap. Vandaag vieren we het, door samen verder te bouwen aan de veranda, door samen even naar een loppis te gaan, samen te grillen en een zomertaartje te eten na een avondduik in het Siljan. Kortom heel Zweeds dus.

•