Als ik je weer zie

Mooi rood is niet lelijk. Zeggen ze. Ik vind rood normaal gesproken zeker niet lelijk, maar nu even wel. Nu wil ik alles behalve rood. Toch is Nederland nu rood en dat vind ik behoorlijk spannend.

In februari 2020 waren we voor het laatst in Nederland. Twee weekjes later hadden we wintervakantie en kwam ons nichtje op bezoek. En toen ging alles op slot. Ja, natuurlijk er waren eerder al momenten dat we dachten misschien kunnen we er even heen of kan er iemand op bezoek komen. 1 dapper iemand durfde het aan, maar verder was het stil. Ik zal heus niet de enige zijn die dit het zwaarst vond van de hele pandemie. En laten we wel wezen, als dat het ergste is betekent dat in ieder geval dat erger ons bespaard is gebleven. We mochten niet klagen. Dat deed ik dan niet. Niet klagen. Wel hopen. Hopen dat we weer mochten knuffelen ooit. Naarmate de tijd er over heen ging, ging het er ook wel bij horen. Je past je toch makkelijk aan.

Maar nu komt het opeens dichtbij. Nog een paar dagen en dan komen moeder, zus en co hiernaartoe. Het zorgt voor een nerveus gevoel, een beetje spanning. Ken je dat gevoel? Dat je in de auto zit en moet plassen en hoe dichterbij je bij je huis komt hoe moeilijker het is om het op te houden. Of dat je altijd vlak voor je vakantie er pas achter komt hoe toe je bent aan vakantie. Dat gevoel dus. Ik zit vanmiddag in de auto en draai een heerlijke nederlandse afspeellijst. Dan hoor ik ‘ Als ik je weer zie’ en voor ik er erg in heb stromen de tranen over mijn wangen. Alsof ze al die tijd zich stoer hebben gehouden, maar nu weten dat ze vrij uit mogen gaan. Dat de spanning er even af mag en het gemis er mag zijn. Want het missen is niet meer zonder einde, niet meer lang. De komende 2 weken mogen we weer knuffelen, kletsen, samen lachen en vast huilen. Ik ga er volop van genieten. Je weet nooit wanneer de volgende keer zal zijn.