30 november

Tja, en dan plaats ik op 1 december, mijn bijdrage van 30 november. Niet omdat ik niets wist te schrijven, wel omdat ik vergat op het knopje publiceren te drukken. Dan maar 2 vandaag.

Het begint routine te worden, school op dinsdag. Op mijn werk doe ik wat mij verwacht wordt tot ik opeens zie dat het kwart voor 2 is. Snel zet ik het theewater op, ik neem altijd een thermobeker thee mee, en sluit alles af. Mijn route naar de bus gaat door het ziekenhuis waar ik een deel van ben gaan uitmaken. Een korte bustocht gaat over in een bijna vier uur durende treinreis waar ik wat doorwerk of nog wat studeer. In Stockholm neem ik de metro naar het hotel waar ik nu elke week verblijf. Een zakelijke hotel dat gewend is aan forensen dus praktisch is ingericht met zelf kunnen inchecken, een QR code om het ontbijt te boeken( niet te verwarren met de corona code die ik hier nog niet echt ben tegen gekomen). De kamer waar ik slaap is altijd dezelfde, zelfs als ik elke week een ander kamernummer heb. Maar het is er luxe en zorgt ervoor dat ik elke woensdag relaxed naar mijn lessen wandel.

Nou, zo gaat het meestal dus. Vandaag, 30 november, mag ik weer ontdekken wat er  gebeurd als het niet zo loopt als gepland. Vandaag ga ik niet direkt vanuit het werk maar eerst nog naar huis. Scheelt me een half uur denk ik nog opgewekt. Terwijl ik thuis mijn tas pak krijg van SJ ( de zweedse NS) een sms. Storing op het spoor dus er rijden geen treinen op het eerste deel van mijn traject. Ze denken nog na over vervangend vervoer. Na een tijdje wachten krijg ik door dat er een bus is geregeld, 20 min na de orginele vertrektijd. Ik laat me toch wat eerder naar het station brengen waar kind 1 mij ontmoet om samen koffie te drinken. Als ik de tijden weer check zie ik plots dat de bus toch op de orginele tijd komt, giet mijn koffie naar binnen en loop gehaast naar de bushalte. Waar ik vervolgens toch nog de hele 20 min moet wachten, de tijd is weer aangepast. Mijn lijf is nog niet helemaal gewend aan de -12 die het vandaag is, dus bevroren stap ik in de bus. Vanaf daar gaat het uiteindelijk zonder problemen, maar al met al duurt de reis langer wat betekent dat in de plaats van rond half 7, om half negen uitgeput mijn kamer binnen stap. Na een kleine paniekaanval toen het automatisch inchecken verkeerd liep en het even leek dat ik ter plekke zelf de kamer mocht betalen. Gelukkig bestaan er nog aardige mensen die hier werken en is niet alles een computer. En nu? Bijkomen, eten en ontbijt boeken. Morgen mag ik weer terug. Met de trein.