17 december

Wist ik gisteren tot laat in de avond niets te schrijven, vanochtend kondigde mijn onderwerp voor vandaag zich al vroeg aan.

Ik zit met Tijs nog even een kopje thee te drinken voor hij naar school gaat. We zitten gezellig en op de achtergrond staat het Zweedse glazenhuis op waar we over kletsen. Vandaag lijkt het erop dat ik ze allebei naar school krijg. Dat is tegenwoordig niet zo vanzelfsprekend meer. Want ondanks dat het hier nu (nog) niet zo uit de hand loopt nu, is corona hier ook nog erg aanwezig. Dat betekent bij elke kleine klacht thuishouden en testen. Het heeft al voor veel afwezigheid en stress gezorgd, wat veel andere ouders ongetwijfeld herkennen. Maar van dit alles leek geen sprake vandaag, dus hup vrolijk ging ie de deur uit.

Nog geen minuut later hoorde ik hem echter weer binnen komen. ‘Mam, ik kan toch niet naar school vandaag’ riep hij mij toe. Meteen met 100 gedachten over ziektes en afwezigheid, vroeg ik hem bezorgd waarom dan niet.
En toen kwam daar het antwoord die ik niet had verwacht en dat ik zelf mijn absolute favoriete excuus vind voor afwezigheid/ te laat komen:
‘ nou er staat een eland en haar jongen op de weg en ik kan er niet langs’.

Samen buiten gekomen was moeder en kind inmiddels verhuisd naar het veldje naast onze buren. Samen even naar de 2 staan kijken en geprobeerd een foto te maken wat niet echt lukte. Tijs toch maar naar school en ik dankbaar voor dat deze eland mij een mooi verhaal gaf.