Herhaling

Als je een blog bijhoud of een dagboek, kom je op een gegeven moment tot de conclusie dat het leven een aaneenschakeling van terugkomende gebeurtenissen zijn. Het staat gelijk aan de seizoenen, hoe wit de winter elke keer weer is en hoe donker de dagen in deze periode bijvoorbeeld. Het maakt het moelijk om weer met nieuwe verassende dingen te komen om over te schrijven. En toch, ook tijdens de vijfde winter die we hier meemaken wordt ik nog steeds verrast hoe mooi en heerlijk dat winterweer kan zijn. Wellicht is het elk jaar hetzelfde maar wat houd ik van de dagen dat de temperaturen flink genoeg onder de nul zijn dat de bomen wit zijn zelfs als ze niet besneeuwd zijn. Van de dagen dat de witte deken in de natuur zorgt voor nog meer rust en kalmte. Van de dagen dat de winter zo lang bezig is dat het meer eindelijk bevroren is en we weer van de een naar de andere kant konden op het ijs. Ik houd zelf van de dagen dat ik me in de buurt van dat meer (en soms zelfs moedig op het meer) begeef en deze mij toezingt. Van het jongetje dat naast mij zijn moeder probeerde te overtuigen dat het echt niet zo eng is op het superdikke ijs en dat het kraken en zingen gewoon een natuurlijk iets is. Het was de afgelopen maanden weer volop genieten dus, van het winterse Zweden.

En dan zijn we alweer ver in Maart aangekomen en merk ik nog iets dat dus elk jaar terugkomt. Hoe je dat prachtige winterlandschap ook beu kan worden. Hoe je na bijna vijf jaar nog niet gewend bent dat het maar niet op lijkt te houden. Dat je daar waarschijnlijk nooit aan went, want alle zweden om je heen lijken het ook elk jaar weer zat te zijn in Maart. De zon doet zijn best en soms als je je ogen sluit, voelt het al echt voorjaar. We moeten er toch elk jaar doorheen, nu komt het drassige gedeelte met meer bruin dan wit sneeuw en dor gras. Gelukkig dat ik inmiddels door de herhaling weet wat erna gaat komen: de lente!