Licht in de duisternis

En dan, 2x knipperen en er zijn zo ruim vier maanden voorbij. Vier maanden waarin ik heel vaak dacht dat het hoogste tijd was wat te schrijven maar er altijd iets tussen kwam. De zomer vloog voorbij en inmiddels is de herfst eigenlijk ook al achter de rug. Terwijl ik dit typ, zie ik naast mij de eerste sneeuwvlokken dwarrelen. Ze blijven nog niet echt liggen, daar is het nog niet koud genoeg. Toch is het altijd weer een startschot van wat komen gaat. De dagen zijn al echt korter en met de eerste sneeuwvlokken komt de hoop dat het ondanks de donkere dagen het toch ook weer lichter wordt. Dat ondanks dat ook hier, of juist hier, de elektriciteits crisis op zijn top is iedereen weer volop lichtjes laat branden. Dat de sneeuw zelf op eigen wijze en helemaal milieuvriendelijk zorgt voor licht.

Ik geloof dat we het allemaal nodig hebben, lichtere dagen. Er is zoveel dat ons nu bezig houdt en waar we ons zorgen over maken. Dat is zo in Nederland, in de rest van de wereld maar zeker ook in Zweden. Ik merk het in de koffiekamer op mijn werk. Daar komen alle zorgen toch regelmatig voorbij. De angst voor de russen, de ergenis van de steeds maar stijgende prijzen en sinds een paar maanden de woede en verbazing over dat een groot deel van de Zweedse bevolking kiest voor een extreem rechtse regering. Je zou er nog somber van worden. Maar dan komt er een mooi verhaal over een kindje dat het weekend is geboren of een klinkt er vrolijk gelach van het schoolplein.

Want in de waan van alledag en in deze rare tijd, heb ik ervoor gekozen mijn alledag beter en lichter te maken. Nadat ik een jaar lang mijn uiterste best heb gedaan mij staande te houden op mijn oude werkplek, ruilde ik die plek na de zomer in voor een andere. Daarmee zei ik gedag tegen de psychiatrie en hallo tegen een baan bij de eerstelijns zorg. Ik loop nou elke ochtend binnen bij ons familiehuis, een plek waar ook de verloskundigen, het consultatiebureau, de inloop voor jonge ouders en familiebehandelaars zitten. Ik zelf maak nu deel uit van een klein team bestaande uit 3 mensen met ieder een andere achtergrond en zelfs een andere werkgever. Wij zorgen ervoor dat kindernen die vastlopen op school of thuis, snel gezien en geholpen kunnen worden. Het is een verademing om na al die jaren terecht te komen op een plek waar echt samengewerkt wordt binnen diverse organisaties en beroepsgroepen. Een plezier om hier deel van uit te maken.